Column: Pannen, stemmen en een hoop die dun wordt
Donderdagavond, Grote Markt in Groningen. Rood gekleurde T-shirts, kartonnen borden met kreten, en pannen die ritmisch tegen lepels slaan. Even verderop, in Assen bij het station, gebeurt hetzelfde. Twee steden, één boodschap: stop het bloedvergieten in Gaza.
Het is een goedbedoelde actie. Mensen die de straat op gaan omdat ze geloven dat aandacht helpt, dat druk zetten werkt, dat een andere koers mogelijk is. Op de Grote Markt klinken toespraken, daarna trekt de stoet van ruim honderd mensen richting het Hoofdstation. Eenmaal daar volgt een ‘sit-in’ en opnieuw de herrie van pannen, als metafoor voor de chaos en het lawaai dat al te lang in Gaza klinkt.
Maar in Den Haag, waar de Tweede Kamer er diezelfde dag over sprak, lijkt de werkelijkheid stroever. Politieke wil is schaars, macht nog schaarser. En over heel Europa hangt een onzichtbare erfenis: de diepgewortelde herinnering aan de Jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog. Dat maakt elke discussie over Israël extra beladen.
Toch hoor ik steeds vaker dat veel Joodse inwoners, zowel in Israël als in Nederland, deze oorlog niet meer steunen. Ze willen een einde aan het geweld, ook omdat de angst groeit dat de gegijzelden de strijd niet zullen overleven.
Ik kijk naar de pannen, de rode shirts, de hoopvolle gezichten. En ik vraag me af: hoeveel lawaai is er nodig voordat de stilte in Gaza wordt doorbroken?
Harm Meter